شعیب بهمن تحلیلگر مسائل اوراسیا در رابطه با عضویت ایران در سازمان شانگهای به جماران گفت: واقعیت این است که وقتی یک کشوری به یک نهاد منطقه یا بین المللی وارد می شود، در اینجا عوامل خارجی، چندان نمی توانند در ممانعت از همکاری ها بین اعضای آن نهاد منطقه ای یا بین المللی، تاثیر گذار باشند بلکه بیشتر ساختارهای مدیریتی و سیاست گذاری ها در داخل کشور هستند که می توانند همگرایی ایجاد کنند.
یک تحلیلگر مسائل اوراسیا: عضویت ایران در سازمان شانگهای از منظر اقتصادی و امنیتی قابل توجه است/ مهمترین محدودیت ایران به ساختارهای مدیریتی داخل مربوط است
به گزارش جماران؛ یک تحلیلگر مسائل اوراسیا اظهار داشت: مهم ترین محدودیت یا مشکل استفاده از این پیمان، به ساختارهای مدیریتی در داخل کشور خودمان ارتباط پیدا می کند .
شعیب بهمن، تحلیلگر مسائل اوراسیا در پاسخ به این سوال که با توجه به عضویت ایران در شانگهای، از نظر شما سازمان شانگهای از ابعاد مختلف مثلا نظامی، امنیتی، سیاسی و اقتصادی چه مزایایی برای ایران دارد و چه سهمی در اقتصاد جهان دارد که می تواند برای ایران مؤثر باشد؟ به جماران گفت: سازمان همکاری شانگهای در ابتدای تشکیل، یک سازمان امنیت پایه و امنیت محور بود و همکاری بین اعضا را بر مبنای مناسبات امنیتی قرار داده بود که مباحثی مثل تجزیه طلبی، مبارزه با افراط گرایی، مبارزه با تروریسم، مبارزه با قاچاق مواد مخدر و قاچاق انسان را در دستور کار خودش قرار داده که بر این مبنا فعالیت های این سازمان شکل گرفت.
او افزود: اما به تدریج جنبه های اقتصادی و فرهنگی هم به ساز و کارها و ساختار این سازمان اضافه شد به نحوی که اعضای حاضر در این سازمان به انعقاد توافقنامه ها و قراردادهای تجاری هم پرداختند و سعی کردند ساز و کارهای تجاری را هم در داخل این سازمان نهادینه کنند.
این تحلیلگر مسائل بین المللی ادامه داد: بر این مبنا اگر بخواهیم به سازمان شانگهای نگاه کنیم متوجه می شویم که در هر دو حوزه امنیتی و اقتصادی فرصت های قابل توجهی برای ایران در سازمان شانگهای وجود دارد به عنوان مثال در حوزه امنیتی، ایران در طول سال های گذشته همواره درگیر مبارزه با تروریسم، افراط گرایی، قاچاق مواد مخدر و قاچاق انسان بوده است.
ایران می تواند با سهولت بیشتری به بازارهای اقتصادی کشورهای عضو شانگهای دسترسی پیدا کند
شعیب بهمن بیان کرد: حضور ایران در شانگهای می تواند موجب تقویت موقعیت ایران در این حوزه ها شود. هم چنین از حیث اقتصادی هم با توجه به گستره جغرافیایی و جمعیتی سازمان شانگهای و این نکته که در چهارچوب این سازمان، اقتصادهای پیشرویی مثل چین و هند به همراه روسیه حضور دارند، مشارکت بیشتر با اعضای این سازمان می تواند در حوزه های اقتصادی هم برای ایران منافع اقتصادی قابل توجهی داشته باشد.
این تحلیلگر ادامه داد: در نتیجه ایران می تواند با سهولت بیشتری به بازارهای اقتصادی کشورهای عضو شانگهای دسترسی پیدا کند، می تواند با سهولت بیشتری سرمایه گذاری خارجی کشورهای عضو شانگهای را در داخل قلمرو خودش جذب کند، می تواند در حوزه جذب فناوری ها و تکنولوژی های مدرن که باز هم برخی از کشورها مثل چین، هند و روسیه در این حوزه پیشرو هستند عمل کند.
او در بخش دیگری از سخنانش تصریح کرد: هم چنین در حوزه انرژی به ویژه بحث فروش نفت و گاز که ایران در سال های گذشته، بارها و بارها تحت تحریم قرار گرفته فرصت های قابل توجهی وجود دارد، در کنار این ها مسائل ترانزیتی و حمل و نقل هم می تواند برای ایران آورده های اقتصادی قابل توجهی داشته باشد به هر حال موقعیت جغرافیایی ایران به نحوی است که می تواند به عنوان پل شمال به جنوب و پل شرق به غرب برای شانگهای و سایر کشورهای عضو شانگهای عمل کند و از ترانزیت کالا هم درآمد قابل توجهی می تواند نصیب ایران شود.
مهمترین محدودیت یا مشکل استفاده از این پیمان، به ساختارهای مدیریتی در داخل کشور خودمان ارتباط پیدا می کند
بهمن در پاسخ به این سوال که ایران برای استفاده از این عضویت، باید چه شروطی را رعایت کند و یا احیانا ممکن است با چه محدودیت هایی مواجه شود؟ اظهار کرد: مهم ترین محدودیت یا مشکل استفاده از این پیمان، به ساختارهای مدیریتی در داخل کشور خودمان ارتباط پیدا می کند. اینکه چقدر نهادها و وزارتخانه های مختلف ما بتوانند با سایر کشورها و ساختار سازمان شانگهای ارتباط برقرار کنند و چقدر نگرش های مدیریتی کلان ما در راستای ارتقای مناسبات با کشورهای عضو شانگهای باشد، این مسئله ای است که بیش از همه به داخل کشور ما، به سیاست گذاری ها، به مدیران و به نهادهای داخلی ما ارتباط پیدا می کند.
او در پایان جمع بندی کرد: واقعیت این است که وقتی یک کشوری به یک نهاد منطقه یا بین المللی وارد می شود، در اینجا عوامل خارجی، چندان نمی توانند در ممانعت از همکاری ها بین اعضای آن نهاد منطقه ای یا بین المللی، تاثیر گذار باشند بلکه بیشتر ساختارهای مدیریتی و سیاست گذاری ها در داخل کشور هستند که می توانند همگرایی ایجاد کنند و باعث استفاده از فرصت ها شوند یا بالعکس! به نحوی عمل و رفتار کنند که ایران نتواند از موقعیت های به وجود آمده استفاده لازم را ببرد.
پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران
