بهترین راه پیشبینی آینده، ساختن آن است. این امر در مسائل سیاسی نیز صدق میکند. چنانکه مشارکت سیاسی در همه جوامع به مثابه راهی برای ساختن آینده محسوب میشود که گاهی میتواند سرنوشت یک نسل و یا حتی تاریخ یک ملت را تغییر دهد.
ایران، این سرزمین کهن را نه تنها باید پاسداشت، بلکه باید در آبادانی، ترقی و پیشرفت آن از جان مایه گذاشت. این امر نیازمند تجدیدنظر و اصلاح در چرخه سیاستگذاری برای حل مشکلات پیچیده است. کلاننگری و رویکرد استراتژیک به حل مسائل و مشکلات ایران، حلقه مفقوده این چرخه است که باید به دقت مورد بازنگری قرار گیرد.
هرچند سنت سیاسی در شهرهای بزرگ ایران به خصوص تهران حکایت از آن دارد که راهیافتگان به مجلس عمدتا لیستی و جناحی هستند اما دست کم تجارب سالهای گذشته نشان داده که نمایندگان مستقل، دغدغه خدمت به حامیان و پشتیبانان خود را ندارند و بهتر و جدیتر در راستای منافع ملی ایران گام برمیدارند.
در این بین اگر چه بخت نامزدهای مستقل برای پیروزی در انتخابات اندک است و نامزدی در انتخابات بدون حضور در لیستهای جناحی و کسب حمایتهای مالی، چندان منطقی به شمار نمیآید، اما احساس مسئولیت نسبت به ایران و رفع چالشهای ناشی از فقدان رویکردهای کلان و استراتژیک برای حل مسائل موجود و ساختن آیندهای بهتر، شرایط را به گونهای دیگر رقم میزند.
آینده ایران را انتخابهای امروز مردم شکل میدهد.
به امید فردایی بهتر برای ایران سربلند…